egelmatig heb ik gesprekken met collega’s over waarom we het werk doen dat we doen. Ik weet niet of zulke existentiële vragen een teken zijn van een naderende midlifecrisis, maar fantaseren over andere carrières brengt altijd goede gesprekken op gang. Want waarom werken we nog in de zorg, terwijl we ook iets heel anders zouden kunnen doen? Iets met meer vrijheid, een beter salaris en minder gedoe? In een tijd vol ‘brommerige’ berichten in het nieuws over de toenemende agressie naar zorgverleners, mogelijke bezuinigingen en de potentiële gevaren van AI, ga je nadenken over alternatieven.

Een hondenuitlaatservice is een veelgehoorde fallback career onder medici. Mijn persoonlijke fantasie is het openen van een hip café waar yakthee wordt geserveerd, bedoeld voor de havermelkelite die eens iets nieuws wil proberen.

Maar soms zorgen gebeurtenissen in het leven ervoor dat de zaken weer helder worden. Een paar weken geleden moest onze jongste worden opgenomen in het ziekenhuis. Het was naar, maar gelukkig werden we fantastisch geholpen door iedereen – van de verpleegkundige tot de kinderarts. Ik ben zelden zo dankbaar geweest. Het mag dan als een cliché klinken maar misschien is het gewoon zo simpel: werken in de zorg gaat om aandacht op een heel individueel niveau. Van een direct gesprek met de patiënt en een hand op de schouder van een bezorgde moeder tot het stellen van een diagnose onder een microscoop: alles is maatwerk. In een steeds complexere wereld is dat belletje van vijf minuten van een kinderarts, puur om even te horen hoe het gaat, onvervangbaar. De ander het gevoel geven dat hij of zij gezien wordt, ook al ben je verantwoordelijk voor maar een klein deel van de grote zorgketen: dat is het absoluut allemaal waard. •