Elke dag bestuur ik scherp

mijn feilloze productielijn.

Alle fouten, groot of klein,

schrap ik snel uit het ontwerp.

Ik werk altijd geheel synchroon

met de cellen om mij heen.

Maar rechts van mij ligt er nu één,

die gedraagt zich ongewoon.

De cel maakt nieuwe cellen aan,

veel sneller dan dat normaal hoort.

Het evenwicht wordt zeer verstoord

door hoeveel ruimte ze beslaan.

Producten rollen van de band

die geen van ons hier nog herkent.

Elke cel werkt zo fervent,

dit wordt ons allen te riskant.

Een oplossing bestaat nog niet;

de eigen wachters lopen door.

Onze roep krijgt geen gehoor,

niemand die ons hulp aanbiedt.

Was er maar een celbrigade

die de dreiging signaleerde

en het spoedig adresseerde

met een eiwittenblokkade.

Dit is niet langer slechts een droom:

Duizend abnormale cellen

helpen het verhaal vertellen

over heel het proteoom.